Zomaar een doordeweekse dag

Na een heerlijk lui weekend en een maandag hard werken bij mijn Leuke Baan, is het vandaag weer dinsdag. Waar het voor velen de maandag is die een slechte naam heeft, is dat voor mij de dinsdag. Het begin van een werkweek bij De Baan, die waar het geld vandaan moet komen. Noodzakelijk dus.

Omdat ik heerlijk uitgeslapen en uitgerust ben, sta ik bij het afgaan van de wekker bijna direct naast mijn bed. Zelfs de kat schrikt ervan! Normaal gesproken komt er na drie keer op de snoozeknop gedrukt te hebben een been over de bedrand, na de vierde keer snooze wellicht de rest van dit mens. Maar vanmorgen gaat het dus helemaal vanzelf. Na het douchen, aankleden en toonbaar maken op naar de keuken. Ontbijt maken, brood om mee te nemen naar het werk, kat eten en drinken geven. 

O ja, vanavond ook werken, help! Dan moet ik nog snel iets te eten klaarmaken. En daar sta je dan om 06:15 uur in de keuken de kipfilet te bakken, pasta te koken en saus te maken. Brrrrr, ik krijg met moeite een bakje kwark naar binnen op dat tijdstip en de lucht van de pasta wordt me bijna te veel. Ik ga er maar vanuit dat het me vanavond wel smaakt.

Waarom doe je dat dan ook niet de avond ervoor, hoor ik u denken. Helemaal mee eens, was een stuk handiger geweest. Maar gisteravond kwam ik na een dag werken en een uur spinning thuis en ben op de bank geploft. Geen fut (lees: te lui) om nog te koken. Of te strijken. Dat klusje wacht ook nog, maar dat kan nog wel langer wachten. 

Goed, pasta is klaar, staat netjes in een bakje in de koelkast af te koelen. 06:30 uur, tijd om te vertrekken.

Het is half vijf, dacht dat er geen einde aan deze werkdag zou komen. Veel ad hoc dingen die “even” tussendoor moeten waardoor de zaken die ik zo netjes had gepland weer doorschuiven. Leg dat maar eens uit aan je manager die alles zelf zo strak kan plannen…

Onderweg naar huis heerlijk hard de radio aan, meeblèren met Anouk’s Nobody’s Wife. De meneer die in de file naast me staat kijkt me grijnzend aan. Ik controleer snel of de ramen goed dicht zitten, want geloof me, je wilt me niet horen zingen. 

Als de auto’s voor me eindelijk weer in beweging komen, vraag ik me af waarom we eigenlijk stil hebben gestaan. De eerstvolgende kilometers is er namelijk niets te zien waardoor dit oponthoud veroorzaakt zou kunnen zijn. Maar dan, ja hoor, de oorzaak is er een uit mijn ergernis-top 5: rubbernekken. Er is een aanrijding in de tegenovergestelde rijrichting en natuurlijk moeten de meeste automobilisten dat uitgebreid bekijken. Ik vraag me altijd af waarom. Is dat leedvermaak? Of een uiting van opluchting, zo van pff gelukkig ben ik dat niet. Of een morbide vorm van exibitionisme? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik er kriegel van word. Als alles weer gewoon doorrijdt zakt mijn bloeddruk weer, de daling houdt ongeveer gelijke tred met het zakken van mijn voet op het gaspedaal. Het laatste stuk naar huis gaat wat harder dan de aangegeven 130 km/uur. 

Wonder boven wonder ben ik om iets na 17:00 uur thuis. Ik ren naar boven, gooi mijn tas op de tafel, aai in het voorbijgaan de kat, en ga me omkleden. Nette kleding uit en spijkerbroek met blouse aan. Haar nog redelijk? Check. Mascara niet achter mijn oren? Check. Geen katteharen op mijn zwarte blouse? Check. Schoenen weer aan, autosleutels… ik vergeet iets… O ja, de pasta!! En weg ben ik weer. 

De Leuke Baan is maar vijf autominuten verderop, dus om 17:15 uur stap ik daar keurig op tijd binnen. Hectisch, gezellig, onvoorspelbaar. Dat omschrijft de avond het beste. Moe maar voldaan sluit ik om 22:30 uur de zaak. Vijf minuten later weer thuis en even rustig op de bank met een bak thee. Om 23:00 uur stap ik mijn bed in en nog geen vijf minuten later ben ik in dromenland. 

Druk? Ja! Leuk? Ja! Genoten? Ja!

Welterusten en tot morgen!

© Anja, 11-7-2012