Backspace, escape, ctrl+alt+del?

Ik ben al een hele tijd iets kwijt denk ik. En dat is frustrerend. Als ik iets kwijt ben ga ik namelijk zoeken. En ik weet niet hoe het met u is, maar ik ben zo iemand die blijft zoeken. Tot ik het gevonden heb. Ik breek mijn hoofd over waar het gebleven kan zijn, waar ik het voor het laatst gezien heb. En dat laatste is nog een bijkomend probleem. Waar ik naar zoek heb ik namelijk nog nooit gezien, omdat ik het nooit heb gehad, en ik zal het hoogstwaarschijnlijk ook nooit krijgen. Waarom ik het dan kwijt denk te zijn en er naar op zoek ben? Omdat ik denk dat ik het mis. Heel erg mis. Soms. Soms wat vaker. Volgt u me nog? Of ben ik u nu ook kwijt? Laat ik het proberen uit te leggen.

Wat ik mis is een ‘emotieknop’. Een soort intern toetsenbord waarmee ik emoties, herinneringen en gedachten kan beïnvloeden. Lijkt me een werelduitvinding. Ik loop al een tijdje na te denken wat dat allemaal voor mogelijkheden zou bieden. Stel je eens voor…

<pauze>, voor alle momenten en gebeurtenissen in mijn leven waarvoor de uitdrukking “time flies when you’re having fun” is uitgevonden. De mooie momenten, al belevenissen waarvan ik achteraf denk dat ik er nog intenser van had moeten genieten. Maar ook voor het afscheid nemen van dierbaren, als dat niet meer tegen te houden is. Even op <pauze> zetten zodat ik als het ware in het moment bevries, het in me op kan zuigen, het (gelukzalige) gevoel zo lang kan laten duren als ik wil.

<backspace>, voor al die keren dat ik in mijn enthousiasme en spontaniteit dingen zeg of doe, waarvan ik een seconde later denk ‘dit heb ik niet gezegd/gedaan’. Voor als ik me in allerlei bochten moet wringen om me aan een gedane belofte te houden. Legio toepassingen deze knop.

<escape>, voor alle keren dat ik mezelf voor schut zet en wel door de grond kan zakken. Of dat anderen me glimlachend voor gek zetten, met de beste bedoelingen zeggen ze iets over me tegen een ander, en ik denk “oh goede goden, waarom ik?” Met het schaamrood op mijn kaken, mezelf ver weg wensend. Herkenbaar toch?

<tab>, voor als ik de momenten zoals bij <escape> beschreven van te voren zie aankomen maar ze niet meer kan tegenhouden, dan tab ik mezelf over het moment heen. Zou me voor een aantal hachelijke situaties hebben behoed.

<ins>, om van alles in te voegen. Een muurtje om me heen als mensen te dicht bij komen als ik dat even niet wil, een rol prikkeldraad om mijn hart als iemand met alle macht probeert het te breken, een bord voor mijn kop als ik eens niet wil dat mijn ogen mijn gevoelens verraden, voor alle dingen die ik nog wil doen in mijn leven. Deze toets biedt eindeloze mogelijkheden!

<del>, foutje bedankt, als Apeldoorn bellen ook niet meer helpt. Als ik zo ontzettend geblunderd heb dat alle woorden van excuses tekort schieten. Voor de dingen waar ik echt spijt van heb. Als mijn directheid weer eens is doorgeslagen naar botheid, en het “slachtoffer” niet wil geloven dat ik het zo niet bedoeld heb. Voor alle nare herinneringen in mijn rugzakje die ik liever kwijt dan rijk ben.

<caps lock>, ook een leuke! Om de speciale bijzondere momenten uit te vergroten.

En als ik het helemaal niet meer zie zitten, de emoties me te veel worden, wat zou het dan heerlijk zijn om even helemaal opnieuw te kunnen beginnen… <ctrl+alt+del>. Terug naar fabrieksinstellingen. Weg heftige emoties, weg gevoelens waar ik niets mee kan, weg nare herinneringen, weg rondmalende gedachten.

Nu ik dit zo neerblog vraag ik me af of zo’n toetsenbord eigenlijk wel zo leuk zou zijn. Handig ja, dat wel, het zou veel verdriet en pijn voorkomen. Het leven zou er makkelijker op worden, zonder hoge pieken en diepe dalen. Maar tegelijkertijd ook een stuk saaier. Want is juist het voelen van die emoties, het hebben van die herinneringen, het nadenken en piekeren over gebeurtenissen, niet wat mij maakt tot wie ik ben? Kan ik niet juist meer en intenser van de leuke en mooie dingen in het leven genieten doordat ik al die nare gebeurtenissen en momenten heb meegemaakt? Zou het bezitten van zo’n ‘emotieknop’ of toetsenbord er niet toe leiden dat ik een robot zou worden? Het zou me minder menselijk maken, oppervlakkig, zonder diepgang, niet in staat tot het voelen van liefde, boosheid, verdriet. Een gevoelloos, leeg leven.

<home>, ik ben en blijf mezelf maar, met al mijn ups en downs, meestal lachend door het leven gaand, soms in tranen. Ik stop met zoeken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig heb. Ik weet niet wat ik mis, want ik heb het nooit gehad. En als ik het even niet meer zie zitten, dan is er altijd nog <F2>, help, een synoniem voor vrienden.

<end>

© Anja den Tieter 30-10-2011

De rollercoaster

Een paar weken lang was ze, eerst onbewust en later heel erg bewust, op weg in een zwevende pink Cadillac naar de zevende hemel. Volgens sommigen is dat een heerlijk gevoel, voor anderen de grootste kwelling die er is. Voor haar voelde het als een hele snelle rit in de grootste en meest angstaanjagende rollercoaster ter wereld.

In het dagelijks leven is ze gek op achtbanen. Hoe sneller hoe beter. De python is een lachertje, space mountain begint er op te lijken, in Walibi kun je je leuk uitleven. Zolang ze maar niet achteruit gaan want dan wordt ze kotsmisselijk en dat is weer niet zo smakelijk voor de mensen die voor haar zitten. Na een minuut of hooguit anderhalve minuut – ja echt, veel langer duurt het niet - is de heerlijke rit over en stap je met een beetje bibberige benen uit je karretje om direct weer achter in de rij aan te sluiten voor nog een ritje. Je bent adrenalinejunk of je bent het niet.

Het was heel lang geleden dat ze in een rollercoaster als deze was gestapt. Voor haar hoefde het niet meer zo nodig, de laatste rit was haar niet zo goed bevallen, ze was bang dat het weer tegen zou vallen en er niet ongeschonden uit zou komen; ze vermaakte zich wel op andere manieren. Maar deze zag er toch wel heel gaaf uit. Ze was er al een paar keer langs gelopen, bewonderend maar ook huiverig door zijn mannelijke uitstraling. Ze begon hem wel steeds leuker en spannender te vinden. En in een vlaag van stoerheid, of was het verstandsverbijstering, stapte ze in. Ze nam de gok, onder het motto “lef is het enkelvoud van leven”.

De rit begon vrij tam; ze voelde de pink Cadillac maar langzaam van zijn plaats komen en een beetje haperend voortratelen. Wat niet vreemd was want de Cadillac stond al een poosje stil. Hij moest dus weer even op gang komen. Al snel kwam de eerste heuvel. Het voelde onwennig, een beetje eng. Gelukkig ging het nog niet hard en was ook de afdaling een lachertje. Dit was een goed begin, lekker rustig om weer te wennen. De kriebel in haar buik nam toe.
Daarna volgde een hogere klim, rustig en gestaag tot het punt waarop ze dacht over de rand te vallen, maar waar de Cadillac gewoon aan de rails bleef kleven en ze in een rap tempo weer naar beneden ging. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal zeker van haar zaak maar de Cadillac deed er alles aan haar vertrouwen te winnen. De pink Cadillac leek te zweven. So far so good.
De derde klim kwam er aan; een serieuze col van de buitencategorie. De Cadillac wekte de indruk er steeds meer zin in te krijgen en leek recht op zijn doel af te stevenen. Ze begon een beetje angstig te worden. Dit voelde toch wel heftig. En als het mis ging zou dat heel erg pijn gaan doen. Maar ach, dat had ze altijd in het begin, dat onzekere of het wel goed zou gaan. Niet op letten, gewoon er van genieten want stoppen kon ze nu toch niet meer. Er leek geen einde aan de helling te komen, de Cadillac bleef stijgen en ze begon een beetje een euforisch gevoel te krijgen. Adrenaline, feromonen, dopamine, endorfinen, alle lichaamseigen drugs begonnen vrij te komen en te werken. En ze misten hun uitwerking niet. Ze straalde en genoot.
De Cadillac was naar haar gevoel bijna boven aan de helling, het punt waarop rollercoasters even stil lijken te staan. De Cadillac hing in het luchtledige alsof hij niet wist of hij vooruit of achteruit moest. Ze las het bordje dat de bedenker van de rollercoaster met gevoel voor humor net voor het hoogste punt had neergehangen: “you’re about to enter the seventh heaven”. Ze voelde haar maag omhoog kruipen van spanning, er fladderde van alles in rond, de zenuwen gierden door haar keel, ze wilde uitstappen maar was toch ook benieuwd naar het vervolg…

Toen vloog de roze Cadillac met een rotgang over het dode punt heen en werd als een raket de diepte ingeschoten. Er ging iets vreselijk mis. Er was geen spoor meer van een euforisch gevoel, laat staan van een zevende hemel.. Pas op dat moment besefte ze de fout die ze gemaakt had. Ze was afgegaan op het prachtige uiterlijk en de vertrouwenwekkende uitstraling, het heerlijke gevoel van de zwevende Cadillac dat ze zo gemist had. Maar ze had niet op de waarschuwingsborden gelet. Haar intuïtie liet haar anders nooit in de steek maar ze was dit keer helemaal op het verkeerde been gezet. Ze was blind in de roze Cadillac gestapt. Het bleek een rit te worden die zo uit Final Destination kon komen. De Cadillac raasde naar beneden, ging zonder afgeremd te worden door drie loopings, gevolgd door een tweetal kurkentrekkers. Ze kon zich nu voorstellen hoe astronauten zich voelden als ze op de terugweg naar de aarde met een knal de dampkring weer inkwamen. Houston, I have a problem… De snelheid waarmee ze de afgrond instortte nam alleen maar toe en ze vroeg zichzelf radeloos af hoe het eindpunt er uit zou zien. De pink Cadillac raasde voort. Ze keek voor zich uit en zag het einde van de rollercoaster, een betonnen blauwe muur. Ze sloot haar ogen, de Cadillac schudde en trilde heftig, ze zette zich schrap en knalde met een gigantische klap tegen die muur. Ride over.
Ze opende haar ogen en realiseerde zich dat ze met een rotklap met beide benen terug op de aarde was gesmakt. En het deed pijn. Het deed verdomme vreselijk veel pijn. Veel meer pijn nog dan ze verwacht had. Terwijl zij in tranen uitbarstte, ronkte de pink Cadillac nog na, daagde haar bijna verontschuldigend uit voor nog een rit. Op de bodem van de Cadillac zag ze scherven liggen, toen ze wat beter keek bleken die de vorm van een hart te hebben... Ze wist niet hoe snel ze bij de Cadillac van die vermaledijde rollercoaster uit de buurt moest komen.

Bij de uitgang van de rollercoaster stonden twee vrienden die haar kwamen troosten. Ze bekeken haar verwondingen: een gebroken hart, een geschonden ego, een tot het dieptepunt gedaald zelfvertrouwen en zoveel tranen dat ze Soedan 10 jaar van water kon voorzien. Van de stralende stoere vrouw was helemaal niets meer over. Ze beloofde zichzelf op dat moment om nooit meer op de verleiding van deze rollercoaster in te gaan.
Ineens vroeg ze zich af wat de naam van de rollercoaster was. Daar had ze helemaal niet op gelet toen ze vol enthousiasme in al haar stoerheid instapte. Ze keek omhoog naar het bord waar de naam van de rollercoaster op stond: “De Verliefdheid”.


©Anja den Tieter 12-10-2011