De Anderen…

Van internet, eigenaar onbekend

Ze keek verschrikt op, getriggerd door een geluid, of was het meer een gevoel? De haartjes in haar nek stonden recht overeind. Was daar iemand? Was daar iets? Ze keek door het vuile raam van de oude schuur waar ze zich schuil hield maar zag niets anders dan de mistflarden boven de weilanden.

Al haar hele leven had ze het gevoel dat iets haar op de hielen zat, dat ze altijd net buiten het bereik was van dat iets. Ze was er aan gewend, had leren leven met het opgejaagde gevoel. Net zoals ze met Die Anderen had leren leven. Die waren altijd aanwezig, overal, ze sliepen nooit. In het begin was het er maar een, De Eerste, en die was aardig. Hij was de beste vriend die ze ooit had gehad en ooit zou hebben. Met hem deelde ze van kleins af aan lief en leed. Hij ging overal met haar mee naar toe en gaf haar altijd steun en advies. En wat hadden ze een plezier gehad samen!

De vriendschap veranderde toen hij iemand begon mee te nemen. Deze was ‘anders’. Hij deed wel vriendelijk, maar ze voelde een bepaald onbehagen, zeker als ze alleen met hem was. Ze vertrouwde deze niet. Wist niet wat ze met hem aan moest. Ze had dit ooit eens aan De Eerste verteld maar hij had haar uitgelachen en gezegd dat ze zich aanstelde. Toen ze er later nog eens over was begonnen had hij gezegd dat ze niet zo bezitterig moest zijn. Ze was verdrietig geweest om zijn reactie. Ze had altijd het gevoel gehad dat ze samen iets speciaals hadden, iets dat alleen zij deelden. Maar hij zag dat kennelijk anders.

Van lieverlee waren er steeds meer gekomen. Hij nam steeds weer anderen mee, zowel mannen als vrouwen, sommigen aardig, sommigen onvriendelijk, sommigen ronduit kwaadaardig. En ze bleven allemaal. Het was niet zo dat ze even kwamen en weer weggingen. Nee, als ze er waren gingen ze nooit meer weg. Ze waren altijd latent aanwezig en wanneer het hun uitkwam bemoeiden ze zich met haar leven. Ze vertelden haar wat ze moest doen of juist niet moest doen. Ze vertelden haar welke kleren ze moest kopen, met wie ze wel en niet moest omgaan. Eigenlijk controleerden ze haar hele leven. Ze luisterde en gehoorzaamde ze. Ze had ze aanvaard. Niet van harte, maar ze dacht dat het zo hoorde, dat dit normaal was. En daarom had ze nooit met iemand over de anderen gesproken. Met niemand, tot dat…

Ze was net achttien geworden en had haar VWO-diploma op zak. De hele wereld lag voor haar open. Ze wilde eerst eens lekker gaan reizen, Nieuw Zeeland, Australië, Nepal. Daarna zou ze zich aan het reguliere leven conformeren, een baan zoeken en zich settelen. Toen was ze De Ware tegengekomen. De vonk was in één keer overgeslagen, wham, vlam in de pan, hopeloos verliefd. Ze bracht bijna al haar vrije tijd met hem door en deelde al haar geheimen en verlangens met hem. En hij wilde maar al te graag haar verlangens vervullen. Ze gingen helemaal in elkaar op. Ze merkte al vrij snel dat De Eerste dit niet accepteerde. Hij kwam steeds vaker langs, ook als dat helemaal niet uitkwam. Alleen of samen met De Anderen. Op een gegeven moment begon De Ware vragen te stellen. Wat haar mankeerde, waarom ze zich zo vreemd gedroeg en zo agressief reageerde soms, waarom ze zulke stemmingswisselingen had. Ze vertelde hem in al haar eerlijkheid over De Eerste en over De Anderen. Ze wilde dit met De Ware delen, hij mocht alles van haar weten. Tussen twee geliefden bestonden immers geen geheimen. Maar De Ware had haar niet begrepen. Hij zei dat ze gek was, dat ze eng en gevaarlijk was. En dat ze hem met rust moest laten. De Ware was vertrokken, uit haar huis en uit haar leven, haar verdrietig en ontredderd achterlatend.

De Eerste had de grootste lol, hij zei dat hij haar gewaarschuwd had, dat het haar eigen schuld was. Had ze maar naar hem en De anderen moeten luisteren. Zij waren er altijd voor haar geweest en zouden er ook altijd voor haar zijn. Zij waren alles wat ze nodig had. Zij zouden haar nooit in de steek laten.

En nu zat ze hier, in een afgelegen schuur. Op de vlucht voor iets. Het zonnetje begon aan kracht te winnen en de mist begon op te trekken. Er stroomde licht door het vuile raam naar binnen. Ze keek met verbazing naar haar handen. Bloed… ze zaten onder het bloed… En haar trui en haar broek, doordrenkt met bloed…. Ze sprong in blinde paniek overeind, overal voelend aan haar lijf. Was ze gewond? Had ze een ongeluk gehad? Ze pijnigde haar hersens maar ze kon zich niets meer herinneren. Vanaf het moment dat De Ware was vertrokken was haar geheugen een zwart gat. Plotseling viel haar nog iets op… stilte. Het was stil in haar hoofd. Een stilte die bijna tastbaar was. De Eerste was er niet, De Anderen waren er niet, het was stil. Ze haalde diep adem en zoog de rust naar binnen, genietend van deze nieuwe allesomvattende stilte in haar.

Buiten hoorde ze een wagen stoppen, ze hoorde sirenes, luid pratende mensen. Maar zij genoot van de stilte. De deur van de oude schuur werd ingetrapt en er kwamen mannen in uniform binnengestormd, hun wapens getrokken en op haar gericht. Ze genoot van de stilte. Een van de mannen schreeuwde haar toe dat ze de bijl moest laten vallen. Ze keek hem aan en keek vervolgens naar haar rechter hand, naar de bebloede bijl die ze vasthield. Ze opende haar hand en de bijl viel met een doffe klap op de grond. Ze genoot van de stilte. Er kwamen mannen op haar af die haar hardhandig beetpakten en haar handen in handboeien stopten. De man die haar had toegeschreeuwd dat ze de bijl moest laten vallen vertelde haar dat ze onder arrest stond wegens de moord op haar ex-vriend. Ze genoot van de stilte. Ze sleurden haar uit de schuur en duwden haar in een politiebus. Terwijl een van de agenten de bus instapte hoorde ze hem tegen iemand roepen dat hij deze schizofrene tante naar een zwaarbeveiligde inrichting zou brengen. Ze genoot van de stilte. Ze draaide zich half om en keek naar de oude schuur, en terwijl de politiebus gas gaf en wegreed hoorde ze ineens de stem van De Eerste... ‘Dat was een geweldige slachtpartij, ze hebben de lichaamsdelen van De Ware overal in zijn huis gevonden. We zijn trots op je.’ fluisterde hij. Ze glimlachte en genoot van de stilte. De agent keek in zijn spiegel naar de schizofreen op de achterbank en zag dat ze glimlachte. Een glimlach die hem de rillingen over zijn rug deed lopen. Ze keek hem aan en zei ‘geniet jij ook zo van stilte’?

©Anja den Tieter, 21-11-2011

Backspace, escape, ctrl+alt+del?

Ik ben al een hele tijd iets kwijt denk ik. En dat is frustrerend. Als ik iets kwijt ben ga ik namelijk zoeken. En ik weet niet hoe het met u is, maar ik ben zo iemand die blijft zoeken. Tot ik het gevonden heb. Ik breek mijn hoofd over waar het gebleven kan zijn, waar ik het voor het laatst gezien heb. En dat laatste is nog een bijkomend probleem. Waar ik naar zoek heb ik namelijk nog nooit gezien, omdat ik het nooit heb gehad, en ik zal het hoogstwaarschijnlijk ook nooit krijgen. Waarom ik het dan kwijt denk te zijn en er naar op zoek ben? Omdat ik denk dat ik het mis. Heel erg mis. Soms. Soms wat vaker. Volgt u me nog? Of ben ik u nu ook kwijt? Laat ik het proberen uit te leggen.

Wat ik mis is een ‘emotieknop’. Een soort intern toetsenbord waarmee ik emoties, herinneringen en gedachten kan beïnvloeden. Lijkt me een werelduitvinding. Ik loop al een tijdje na te denken wat dat allemaal voor mogelijkheden zou bieden. Stel je eens voor…

<pauze>, voor alle momenten en gebeurtenissen in mijn leven waarvoor de uitdrukking “time flies when you’re having fun” is uitgevonden. De mooie momenten, al belevenissen waarvan ik achteraf denk dat ik er nog intenser van had moeten genieten. Maar ook voor het afscheid nemen van dierbaren, als dat niet meer tegen te houden is. Even op <pauze> zetten zodat ik als het ware in het moment bevries, het in me op kan zuigen, het (gelukzalige) gevoel zo lang kan laten duren als ik wil.

<backspace>, voor al die keren dat ik in mijn enthousiasme en spontaniteit dingen zeg of doe, waarvan ik een seconde later denk ‘dit heb ik niet gezegd/gedaan’. Voor als ik me in allerlei bochten moet wringen om me aan een gedane belofte te houden. Legio toepassingen deze knop.

<escape>, voor alle keren dat ik mezelf voor schut zet en wel door de grond kan zakken. Of dat anderen me glimlachend voor gek zetten, met de beste bedoelingen zeggen ze iets over me tegen een ander, en ik denk “oh goede goden, waarom ik?” Met het schaamrood op mijn kaken, mezelf ver weg wensend. Herkenbaar toch?

<tab>, voor als ik de momenten zoals bij <escape> beschreven van te voren zie aankomen maar ze niet meer kan tegenhouden, dan tab ik mezelf over het moment heen. Zou me voor een aantal hachelijke situaties hebben behoed.

<ins>, om van alles in te voegen. Een muurtje om me heen als mensen te dicht bij komen als ik dat even niet wil, een rol prikkeldraad om mijn hart als iemand met alle macht probeert het te breken, een bord voor mijn kop als ik eens niet wil dat mijn ogen mijn gevoelens verraden, voor alle dingen die ik nog wil doen in mijn leven. Deze toets biedt eindeloze mogelijkheden!

<del>, foutje bedankt, als Apeldoorn bellen ook niet meer helpt. Als ik zo ontzettend geblunderd heb dat alle woorden van excuses tekort schieten. Voor de dingen waar ik echt spijt van heb. Als mijn directheid weer eens is doorgeslagen naar botheid, en het “slachtoffer” niet wil geloven dat ik het zo niet bedoeld heb. Voor alle nare herinneringen in mijn rugzakje die ik liever kwijt dan rijk ben.

<caps lock>, ook een leuke! Om de speciale bijzondere momenten uit te vergroten.

En als ik het helemaal niet meer zie zitten, de emoties me te veel worden, wat zou het dan heerlijk zijn om even helemaal opnieuw te kunnen beginnen… <ctrl+alt+del>. Terug naar fabrieksinstellingen. Weg heftige emoties, weg gevoelens waar ik niets mee kan, weg nare herinneringen, weg rondmalende gedachten.

Nu ik dit zo neerblog vraag ik me af of zo’n toetsenbord eigenlijk wel zo leuk zou zijn. Handig ja, dat wel, het zou veel verdriet en pijn voorkomen. Het leven zou er makkelijker op worden, zonder hoge pieken en diepe dalen. Maar tegelijkertijd ook een stuk saaier. Want is juist het voelen van die emoties, het hebben van die herinneringen, het nadenken en piekeren over gebeurtenissen, niet wat mij maakt tot wie ik ben? Kan ik niet juist meer en intenser van de leuke en mooie dingen in het leven genieten doordat ik al die nare gebeurtenissen en momenten heb meegemaakt? Zou het bezitten van zo’n ‘emotieknop’ of toetsenbord er niet toe leiden dat ik een robot zou worden? Het zou me minder menselijk maken, oppervlakkig, zonder diepgang, niet in staat tot het voelen van liefde, boosheid, verdriet. Een gevoelloos, leeg leven.

<home>, ik ben en blijf mezelf maar, met al mijn ups en downs, meestal lachend door het leven gaand, soms in tranen. Ik stop met zoeken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig heb. Ik weet niet wat ik mis, want ik heb het nooit gehad. En als ik het even niet meer zie zitten, dan is er altijd nog <F2>, help, een synoniem voor vrienden.

<end>

© Anja den Tieter 30-10-2011

De rollercoaster

Een paar weken lang was ze, eerst onbewust en later heel erg bewust, op weg in een zwevende pink Cadillac naar de zevende hemel. Volgens sommigen is dat een heerlijk gevoel, voor anderen de grootste kwelling die er is. Voor haar voelde het als een hele snelle rit in de grootste en meest angstaanjagende rollercoaster ter wereld.

In het dagelijks leven is ze gek op achtbanen. Hoe sneller hoe beter. De python is een lachertje, space mountain begint er op te lijken, in Walibi kun je je leuk uitleven. Zolang ze maar niet achteruit gaan want dan wordt ze kotsmisselijk en dat is weer niet zo smakelijk voor de mensen die voor haar zitten. Na een minuut of hooguit anderhalve minuut – ja echt, veel langer duurt het niet - is de heerlijke rit over en stap je met een beetje bibberige benen uit je karretje om direct weer achter in de rij aan te sluiten voor nog een ritje. Je bent adrenalinejunk of je bent het niet.

Het was heel lang geleden dat ze in een rollercoaster als deze was gestapt. Voor haar hoefde het niet meer zo nodig, de laatste rit was haar niet zo goed bevallen, ze was bang dat het weer tegen zou vallen en er niet ongeschonden uit zou komen; ze vermaakte zich wel op andere manieren. Maar deze zag er toch wel heel gaaf uit. Ze was er al een paar keer langs gelopen, bewonderend maar ook huiverig door zijn mannelijke uitstraling. Ze begon hem wel steeds leuker en spannender te vinden. En in een vlaag van stoerheid, of was het verstandsverbijstering, stapte ze in. Ze nam de gok, onder het motto “lef is het enkelvoud van leven”.

De rit begon vrij tam; ze voelde de pink Cadillac maar langzaam van zijn plaats komen en een beetje haperend voortratelen. Wat niet vreemd was want de Cadillac stond al een poosje stil. Hij moest dus weer even op gang komen. Al snel kwam de eerste heuvel. Het voelde onwennig, een beetje eng. Gelukkig ging het nog niet hard en was ook de afdaling een lachertje. Dit was een goed begin, lekker rustig om weer te wennen. De kriebel in haar buik nam toe.
Daarna volgde een hogere klim, rustig en gestaag tot het punt waarop ze dacht over de rand te vallen, maar waar de Cadillac gewoon aan de rails bleef kleven en ze in een rap tempo weer naar beneden ging. Ze voelde zich nog steeds niet helemaal zeker van haar zaak maar de Cadillac deed er alles aan haar vertrouwen te winnen. De pink Cadillac leek te zweven. So far so good.
De derde klim kwam er aan; een serieuze col van de buitencategorie. De Cadillac wekte de indruk er steeds meer zin in te krijgen en leek recht op zijn doel af te stevenen. Ze begon een beetje angstig te worden. Dit voelde toch wel heftig. En als het mis ging zou dat heel erg pijn gaan doen. Maar ach, dat had ze altijd in het begin, dat onzekere of het wel goed zou gaan. Niet op letten, gewoon er van genieten want stoppen kon ze nu toch niet meer. Er leek geen einde aan de helling te komen, de Cadillac bleef stijgen en ze begon een beetje een euforisch gevoel te krijgen. Adrenaline, feromonen, dopamine, endorfinen, alle lichaamseigen drugs begonnen vrij te komen en te werken. En ze misten hun uitwerking niet. Ze straalde en genoot.
De Cadillac was naar haar gevoel bijna boven aan de helling, het punt waarop rollercoasters even stil lijken te staan. De Cadillac hing in het luchtledige alsof hij niet wist of hij vooruit of achteruit moest. Ze las het bordje dat de bedenker van de rollercoaster met gevoel voor humor net voor het hoogste punt had neergehangen: “you’re about to enter the seventh heaven”. Ze voelde haar maag omhoog kruipen van spanning, er fladderde van alles in rond, de zenuwen gierden door haar keel, ze wilde uitstappen maar was toch ook benieuwd naar het vervolg…

Toen vloog de roze Cadillac met een rotgang over het dode punt heen en werd als een raket de diepte ingeschoten. Er ging iets vreselijk mis. Er was geen spoor meer van een euforisch gevoel, laat staan van een zevende hemel.. Pas op dat moment besefte ze de fout die ze gemaakt had. Ze was afgegaan op het prachtige uiterlijk en de vertrouwenwekkende uitstraling, het heerlijke gevoel van de zwevende Cadillac dat ze zo gemist had. Maar ze had niet op de waarschuwingsborden gelet. Haar intuïtie liet haar anders nooit in de steek maar ze was dit keer helemaal op het verkeerde been gezet. Ze was blind in de roze Cadillac gestapt. Het bleek een rit te worden die zo uit Final Destination kon komen. De Cadillac raasde naar beneden, ging zonder afgeremd te worden door drie loopings, gevolgd door een tweetal kurkentrekkers. Ze kon zich nu voorstellen hoe astronauten zich voelden als ze op de terugweg naar de aarde met een knal de dampkring weer inkwamen. Houston, I have a problem… De snelheid waarmee ze de afgrond instortte nam alleen maar toe en ze vroeg zichzelf radeloos af hoe het eindpunt er uit zou zien. De pink Cadillac raasde voort. Ze keek voor zich uit en zag het einde van de rollercoaster, een betonnen blauwe muur. Ze sloot haar ogen, de Cadillac schudde en trilde heftig, ze zette zich schrap en knalde met een gigantische klap tegen die muur. Ride over.
Ze opende haar ogen en realiseerde zich dat ze met een rotklap met beide benen terug op de aarde was gesmakt. En het deed pijn. Het deed verdomme vreselijk veel pijn. Veel meer pijn nog dan ze verwacht had. Terwijl zij in tranen uitbarstte, ronkte de pink Cadillac nog na, daagde haar bijna verontschuldigend uit voor nog een rit. Op de bodem van de Cadillac zag ze scherven liggen, toen ze wat beter keek bleken die de vorm van een hart te hebben... Ze wist niet hoe snel ze bij de Cadillac van die vermaledijde rollercoaster uit de buurt moest komen.

Bij de uitgang van de rollercoaster stonden twee vrienden die haar kwamen troosten. Ze bekeken haar verwondingen: een gebroken hart, een geschonden ego, een tot het dieptepunt gedaald zelfvertrouwen en zoveel tranen dat ze Soedan 10 jaar van water kon voorzien. Van de stralende stoere vrouw was helemaal niets meer over. Ze beloofde zichzelf op dat moment om nooit meer op de verleiding van deze rollercoaster in te gaan.
Ineens vroeg ze zich af wat de naam van de rollercoaster was. Daar had ze helemaal niet op gelet toen ze vol enthousiasme in al haar stoerheid instapte. Ze keek omhoog naar het bord waar de naam van de rollercoaster op stond: “De Verliefdheid”.


©Anja den Tieter 12-10-2011

Ingewikkeld?

Het leven is één groot feest zeg ik altijd, je moet alleen zelf zo af en toe de slingers ophangen en de muziek aanzetten. Zo simpel is het. Maar soms is het ietwat ingewikkeld.

Want wat moet je doen als…

-        wijsheid met de jaren komt, je bijna weer een jaartje ouder word maar je niet alle wijsheid in pacht blijkt te hebben en je helaas ook niet meer geluk dan wijsheid hebt?

-        je de stoute schoenen aan wilt trekken maar bij de gedachte alleen al de moed je in de schoenen zinkt?

-        geduld een schone zaak is en je normaal gesproken engelengeduld hebt, maar je nu staat te trappelen van ongeduld?

-        je best wilt wachten tot je een ons weegt omdat er toch een paar kilootjes af moeten en het absoluut het wachten waard is, maar je het wel in de wacht wilt slepen?

-        tijd raad brengt en de tijd het zal leren maar dat tijd vliegt als je het naar je zin hebt en je niet alle tijd van de wereld hebt?

-        je het vuur uit je sloffen loopt om niet te hard van stapel te lopen zodat je geen blauwtje loopt?

-        het je niet in je koude kleren gaat zitten dat kleren de man maken maar je toch die wolf in schaapskleren de kleren van het lijf wilt rukken?

-        liefde blind maakt en je alles met de mantel der liefde kunt bedekken maar dat de liefde van de man door de maag gaat en jij niet kan koken?

-        stille waters diepe gronden hebben en je het hoofd boven water probeert te houden terwijl het water je aan de lippen staat, maar je toch een steek onder water krijgt?

-        je niet uit moet stellen tot morgen wat je vandaag kunt doen omdat van uitstel afstel komt maar uitstel van executie toch wel prettig is?

-        je het ijzer moet smeden als het heet is, je je vingers niet wilt branden maar het toch een brandende kwestie is omdat je in vuur en vlam staat?

-        niet geschoten altijd mis is en je dus zo af en toe een schot voor de boeg geeft en je hoopt op een schot in de roos voor je al je kruit verschoten hebt?

-        je over koetjes en kalfjes wilt praten maar niet uit je woorden kunt komen en dus uit je nek staat te kletsen terwijl een goed verstaander maar een half woord nodig heeft en jij het type geen woorden maar daden bent?

-        Je het hart op de tong hebt en met de deur in huis komt vallen omdat je er niet omheen wilt draaien maar dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is als je met je mond vol tanden staat?

-        je in de aap gelogeerd bent als de aap uit de mouw komt, maar je niet voor aap wilt staan maar gewoon de beest wilt uithangen?

-        Joost het mag weten waarom je niet kunt praten als Brugman als de ware Jakob voorbij komt en dus de pijp aan Maarten wilt geven, maar je een nieuwsgierig Aagje bent en geen brave Hendrik?

-        die lust voor je oog tot gevolg heeft dat waar het hart van vol is de mond van overloopt, en je met knikkende knieën voor de vuist weg tussen neus en lippen door zegt dat lekker maar één vinger lang is en vervolgens met rooie oortjes staat?

©anja den tieter, 24-9-2011