Oma's antieke theepot

‘Dat ding ziet er ook niet meer uit zeg, heb je dat gezien Pia?’ Vanuit de kamer klonk wat gestommel en toen kwam Pia de keuken in. ‘Dat is gewoon thee Henk’.

Henk keek nogmaals in de theepot, vervolgens naar Pia en zei ‘dit ziet er goor uit, kunnen we dat oude ding niet gewoon weg mieteren?’

Even bleef het ijzig stil. Pia probeerde tot 10 te tellen en haar kalmte te bewaren, maar dat mislukte jammerlijk. ‘Weg mieteren? Weg mieteren? Ik zal jou weg mieteren! Dat “oude ding” is de antieke theepot van mijn overgrootmoeder. Er zit gewoon een laagje aan de wand, gebruikssporen noemen ze dat. Die heb jij ook hoor!’

Henk keek haar aan en haalde zijn schouders op. ‘Is er dan misschien een manier om die gebruikssporen weg te krijgen?’

Pia kalmeerde enigszins en somde een aantal mogelijke oplossingen op die ze ooit van haar oma zaliger had geleerd. ‘Je kunt het proberen met bleekwater. Daarna natuurlijk wel goed naspoelen. Of met een steradenttablet, maar ja je hebt geen kunstgebit dus die hebben we niet in huis. Of gewoon zout bij het water en hard schudden.’ 

Henk dacht even na en stuurde Pia de keuken uit. ‘Ga jij maar weer lekker zitten schat, ik ga dit varkentje wel even wassen, jij krijgt straks een bakkie thee uit een schone pot!’

Wat later kwam Henk de kamer in met twee kopjes thee en gaf er een aan Pia. Ze nam een slokje maar spuwde het direct weer uit. ‘Wat heb je met die thee gedaan, die smaakt vreselijk!’ Henk keek haar verbaast aan. ‘Hoe bedoel je? Ik heb niets met de thee gedaan. Ik heb gewoon water met zout gekookt, theezakje erin en hard geschud. Precies zoals jij zei. Het is ook nooit goed!’


©Anja, mei 2019

Een verhaal voor de WE-300. De WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Het woord voor de maand mei is: aanslag. Lees meer over de WE-300 op Platoonline.

Die twee...

Een doordeweekse avond, hangend op de bank, helemaal verdiept in een spannende film. Plotseling een hoop kabaal, er vliegt iets roods voorbij dat landt op de salontafel, daar overheen schuift en met een zweefduik in de vensterbank springt. 

Ondergetekende schrikt zich het leplazerus maar weet dat er nog meer komt. De gedachte is nog niet geboren of zzzoefffffff. Dit is grijs gestreept, rent via de bank op de vensterbank, springt over haar broer en hopla de gordijnen in. 

‘Neeeeee, durrrrruit!’ Ik spring overeind, en dat is het startschot voor hetzelfde ritueel maar dan de andere kant op. Ik hoor nagels over het laminaat, een bonk als ze door de snelheid de bocht niet halen en tegen de slaapkamerdeur opknallen, gevolgd door een oorverdovende stilte. 

Oké, ik sta nu toch dus gelijk maar wat te drinken pakken. Ik doe de koelkast open en hoor een geluid alsof er een kudde wilde paarden door de gang dendert. Terwijl ik de fles pak en de deur dicht wil doen, schiet er iets de koelkast in. Het is zuslief, om te kijken of er iets te smikkelen valt. Broerlief zit achter me, met zijn liefste blik, even denk ik dat hij grijnst.  

‘Jullie wachten nog maar een uurtje op eten’ zeg ik, terug sloffend naar mijn plekje op de bank.

Een kwartier later, de film is nu erg spannend, besluiten die twee over te gaan tot drastischer maatregelen. Broer springt op het tv-meubel en gaat recht voor de tv zitten. Zuslief zit strategisch naast de vaas met bloemen. Beiden kijken me aan met een duistere blik. ‘Denk je echt dat jij dit gaat winnen’?

Zuchtend geef ik me gewonnen en geef die twee eten. Tien minuten later kruipen ze spinnend op schoot en kijken we naar de aftiteling van de film.

©Anja, maart 2019

Een verhaal voor de WE-300. De WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Het woord voor de maand maart is: klieren. Lees meer over de WE-300 op Platoonline.