Heel af en toe schiet het geweldige nummer van Het Goede Doel even in mijn gedachten. Vooral het refrein: “een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie, vriendschap is een droom, een pakketje schroot met een dun laagje chroom”.
De teleurstelling druipt van deze woorden af. Maar is vriendschap een illusie? Naar mijn mening is het antwoord hierop ja en nee. Ik weet het, lekker makkelijk, daar kun je alle kanten mee op.
Vriendschap bestaat, echt waar. Mensen van wie je weet dat ze er zijn, je staat voor elkaar klaar als het nodig is, je kunt alles tegen elkaar zeggen en over van alles met elkaar praten. Je hoeft elkaar niet iedere dag te zien of horen, zelfs niet iedere week of iedere maand. Maar als je elkaar dan weer ziet, dan lijkt het net of je elkaar gisteren voor het laatst hebt gesproken. Elkaar nemen zoals je bent, met alle goede en slechte eigenschappen.
Maar vriendschap moet wel groeien. Het is net als in de liefde. Je komt iemand tegen, wordt verliefd en dobbert een tijdje lekker rond op die roze wolk. Tot die roze mist optrekt en je de ware persoon ziet. Dan blijft er ofwel liefde over, ofwel niets.
Bij vriendschap gaat het net zo. Je komt iemand tegen, er is een klik, en dan bouw je rustig aan een vriendschap. Je leert elkaar kennen, hebt lol, praat met elkaar. En het allerbelangrijkste: je leert elkaar vertrouwen. Soms ontwikkelt zich dan een vriendschap voor het leven. Soms ook niet.
Het komt uiteraard voor dat de persoon van wie je dacht dat het je vriend/vriendin zou kunnen worden, helemaal niet zo sympathiek blijkt te zijn. Dan koelt de vriendschap af en heb je daar allebei vrede mee.
Of je komt mensen tegen met wie je het heel even heel erg leuk hebt, maar waar verder geen diepgang in zit. Like ships passing in the night. Die kom je tegen zodat je er iets van kunt leren, of zij leren iets van jou. Deze wijsheid heb ik ooit van een oude man in Schotland meegekregen. Ik vind het wel een mooie gedachte eigenlijk.
Sommige vriendschappen verwateren doordat je verhuisd bent of een heel ander leven bent gaan leiden. Ook na een (echt)scheiding worden de vriendschappen nogal eens “verdeeld”.
Allemaal heel verklaarbaar en aanvaardbaar. Het wordt lastiger als je geen clou hebt waarom een vriendschap ineens over blijkt te zijn. Als je ineens niets meer van een vriend(in) hoort of je via via hoort dat je bent ingeruild voor een andere vriend(in).
Dat is mij in de afgelopen jaren twee keer overkomen. Een keer met een vriendin met wie ik al jaren omging, die van de ene op de andere dag incommunicado werd. Uiteraard gevraagd wat de reden was, en kreeg het “nee hoor, er is niets aan de hand!” verhaal. En hoor vervolgens weer niets meer. Natuurlijk heeft ze het druk, wie niet. Natuurlijk moet je prioriteiten stellen, wie niet. Maar verdrietig vind ik het nog steeds. Begrijpen doe ik het al helemaal niet.
De tweede keer was het een veel recentere vriendschap, die in zeer korte tijd van 0 naar 100 ging. Heel snel heel close, bijna te close. En dan wordt er iets gezegd, er gebeurd iets, iets kleins hoor, helemaal geen vreselijke of wereldschokkende dingen, en dan is een warme vriendschap ineens veranderd in een vriescel. En als je dan nog begreep hoe, wat of waarom. Of als dat “iets” nou gewoon bespreekbaar wordt gemaakt, face-to-face. Dan kun je er in ieder geval wat mee. In dit geval is bespreekbaar maken niet echt makkelijk. Heel snel van 100 naar 0. Inmiddels is ze met dezelfde snelheid een andere vriendin aan het binnenhalen. Dit is via de welbekende social media exact te volgen, er gebeurd hetzelfde als met mij vorig jaar. Ingeruild dus, zoals je een paar oude schoenen afdankt. En dat raakt me, hard. Een collega van me heeft hier een prachtige visie op: hij zegt dat sommige mensen "vrienden" zien als poppen die ze in een vitrinekast hebben staan. Soms spelen ze een tijdje met zo'n pop, totdat het leuke eraf is en dan gooien ze die weg. Ook hij spreekt uit ervaring.
Het hoort bij het leven, je ontmoet mensen en je laat mensen achter. Ik heb in dit opzicht een gezonde dosis realiteitszin en relativeringsvermogen. Maar soms ook een klein hartje. Ik vertrouw mensen niet snel. Als ik iemand wel in vertrouwen neem betekent dat heel wat en geef ik ook echt om iemand. Als je dan door dit soort mensen zo op je bek gaat, komt dat even hard aan.
Dus ja, vriendschap is soms een illusie, schroot met een heel dun laagje chroom. Gelukkig staan hiertegenover de echte vrienden, die er al jaren zijn en ook zullen blijven. Ze zijn op één hand te tellen. Dan is vriendschap werkelijkheid, een klompje goud. Die goudklompjes koester ik, voor altijd.
Even voor alle duidelijkheid: ik heb het hier over vrienden in real life, niet over Facebook-vrienden ;-)
En ja, ik ben best teleurgesteld, maar ben niet zielig of depri. Het is soms gewoon heel erg lekker iets van je af te schrijven!
© Anja, 22-8-2012
