Knuffeldieren en jeugdsentiment

Knuffeldieren, beren, knuffels in soorten en maten. Ik denk dat we er als kind allemaal wel een gehad hebben. Misschien heeft u hem nog wel bewaard. Maar ik weet zeker dat u zich hem/haar/het wel kunt herinneren. 
Mijn knuffel was een beige pluche hondje, een Cocker spaniël, luisterend naar de naam Cocky. Geloof het of niet, ik heb hem nog steeds. Niet dat ik er nog mee knuffel, daarvoor zoek ik nu een leuk medemens uit. Maar Cocky heeft nog altijd een plekje in mijn huis. Hij is inmiddels ruim 45 jaar oud en de tand des tijds is vrij mild voor hem geweest.

Als Cocky kon praten zou hij hele verhalen kunnen vertellen over wat hij met mij heeft meegemaakt en wat hij allemaal gezien heeft. Het is een bereisd hondje. Ik ging als klein meisje namelijk nergens naar toe zonder hem. Of dat nou buiten spelen was met vriendinnetjes, op visite bij opa en oma, of op vakantie, hij moest mee. En o wee als Cocky vergeten werd of niet mee mocht.

Uit mijn vage vroege herinneringen en uit verhalen van mijn moeder weet ik dat het grootste drama zich heeft afgespeeld toen we op vakantie gingen. Mijn ouders en ik gingen altijd met de auto op vakantie, twee weken kamperen in Oostenrijk of Zwitserland. De hele auto werd volgeladen met tent, tafel en stoelen, etenswaren, potten, pannen en genoeg kleding voor een half jaar. Ik, toen nog zonder broertje, had de hele achterbank voor mijzelf. Mijn vader stopte de tent tussen de achterbank en de voorstoelen, legde een slaapzak op de achterbank en Anja’s bedje was gespreid. We vertrokken rond een uur of elf ’s avonds. Ik vond dat het eerste uur altijd reuze spannend, om vervolgens in slaap te vallen en pas de volgende ochtend wakker te worden en dan met open mond naar buiten te kijken naar de mooie bergen. 
Maar deze keer ging er iets mis. We waren nog geen kwartier onderweg toen ik ontdekte dat Cocky er niet was! Ik schopte een hoop trammelant op de achterbank, zonder Cocky ging ik echt niet op vakantie. Huilen, boos, verdriet. Moeder in paniek. Vader zag de bui al hangen en is terug naar huis gereden. Cocky zat netjes te wachten op het haltafeltje waar ik hem had neergezet. Een uur later dan gepland toch op weg naar de bergen. Ik sliep al toen we twee straten verder waren, met mijn knuffel in mijn armen.

Cocky is ook op de hoogte van alle kindergeheimpjes. Omdat ik vrij lang enig kind was zocht ik buiten mijn vriendinnetjes toch iemand of iets om tegen te kletsen. Dat hondje heeft wat afgezien. Wat een verhalen kreeg hij voorgeschoteld (volgens mijn moeder was mijn fantasie als kind ook al grenzeloos). Hij was ook gewillig slachtoffer voor mijn “schoolklas”, samen met de poppen en barbies kreeg hij les. Vraag me niet waarin, ik was een jaar of vijf dus wist ook nog niet zo veel. Als ik boos was moest hij het stevig ontgelden. Dat heeft hem meer dan eens een oor en zijn oogjes gekost. Hij kwam er trouwens genadig van af, bij mijn barbiepop rukte ik gewoon een arm, been of hoofd af. Als knuffels en poppen een ziel zouden hebben, zouden ze ongetwijfeld een keer wraak nemen. 

Maar nu heeft Cocky dus een mooi en rustig plekje. Zijn oor en ogen zijn al lang geleden in ere hersteld. Af en toe wordt het stof van hem afgeklopt. Of hij krijgt gezelschap van de kat die hem heel lief vindt. Maar meestal staat hij gewoon te staan. En soms brengt hij leuke jeugdherinneringen naar boven en sta ik even mijmerend bij hem stil. Zoals nu. Dank je wel Cocky.



© Anja, 8-8-2012