Gebroken gelofte

Het luiden van de klokken betekent dat het vier uur in de ochtend is, tijd voor het ochtendgebed. Ze heeft nauwelijks geslapen, zoals zoveel nachten.

Ze stapt uit bed en wast haar gezicht met het koude water uit de waskom. Daarna trekt ze haar habijt aan en duwt haar haar onder de kap.

De zusters lopen in stilte naar de abdij voor het ochtendgebed. Kon ze maar met iemand haar probleem bespreken. Ze is toch niet de enige die worstelt met vragen over liefde, seksualiteit of vrijheid?

Maar praten mag alleen tijdens het eten en dan zijn ze met de hele groep bij elkaar. Je afzonderen met een andere zuster of novice is niet toegestaan. Privacy is een onbekend begrip in het klooster.

Haar ouders vinden dat non worden haar roeping is, een vruchtbaar leven in dienst van haar geloof. Ook zij heeft dat heel lang gedacht, hoogstwaarschijnlijk mede ingegeven door de druk van haar ouders en grootouders.

Vandaag moet ze een definitieve beslissing nemen. Over twee dagen legt zij haar eeuwige geloften af. Dan is er geen weg meer terug. De innerlijke strijd verscheurt haar, deze beslissing is de moeilijkste die ze in haar nog jonge leven heeft moeten nemen. Als ze blijft zal de rest van haar leven een volledige toewijding zijn aan de dienst van God. Als ze vertrekt wordt ze verstoten door haar familie, de kerk, alles wat haar lief is maar tegelijkertijd zo is gaan tegen staan.

Na het gebed loopt ze met gebogen hoofd maar vastberaden door de gang, haar voetstappen klinken vreemd hol op de stenen vloer. De klop op de deur van de abdis is harder dan bedoeld, het “ja, kom binnen” klinkt haar hardvochtig in de oren. Alsof de abdis haar besluit al weet en haar buiten de poort heeft gezet.

© Anja, 31 augustus 2012

Een verhaal voor de WE-300. WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Woord voor de maand september is: uittreding. Meer lezen of meedoen? Kijk op http://platoonline.wordpress.com.