Mijn geschiedenis is begonnen in 1902. In een tijd zo anders als deze. Een tijdperk waarin de trein een prominente rol speelde. De wagons reden langs mijn flanken en hielden stil onder de overkapping. De goederen werden door de beambten gecontroleerd en overgeladen in andere wagons. Daarna werden ze verder vervoerd, binnen en buiten de landsgrenzen.
In 1975 heeft men mij niet meer nodig. Ik ben niet modern genoeg, er zijn betere faciliteiten op beter bereikbare plaatsen.
Maar ik geef mij niet zomaar gewonnen! Drie jaar later ben ik het decor in een korte speelfilm. Ik heb een rol als mijzelf, overlaadstation. Er worden nu echter geen goederen overgeladen, maar mensen. De treinen vertrekken naar Duitsland, enkele reis.
Daarna raak ik enigszins in de vergetelheid en vrees ik het ergste. Tot ik in 2003 tot monument word verklaard. Er gloort hoop! Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik word opgeknapt en verzorgd en weer in volle glorie zal stralen. Niets is echter minder waar. Er is sinds die tijd niets meer met mij gedaan.
Er komen feestvierders met kratten bier en drugs, ze blijven tot diep in de nacht en vertrekken dan, hun rommel achterlatend. Ik fungeer als hotel voor zwervers en daklozen, zij zoeken beschutting en warmte.
En soms komen er fotografen. Zij komen met hun camera’s en statieven en nemen foto’s van alle muren, ramen, hoeken en gaten. Ze behandelen mij met respect en verwonderen zich over mijn schoonheid. Op die momenten straal ik. Na ruim 100 jaar komen mensen nog steeds om mij te bewonderen. Ook al ben ik een bouwval, ik ben wel een bouwval met allure!
“Take nothing but pictures, leave nothing but footprints”.
©Anja den Tieter, maart 2013. All pictures taken by and owned by Anja den Tieter.
