 |
| Van internet, eigenaar onbekend |
Al haar hele leven had ze het gevoel dat iets haar op de
hielen zat, dat ze altijd net buiten het bereik was van dat iets. Ze was er aan
gewend, had leren leven met het opgejaagde gevoel. Net zoals ze met Die Anderen
had leren leven. Die waren altijd aanwezig, overal, ze sliepen nooit. In het
begin was het er maar een, De Eerste, en die was aardig. Hij was de beste
vriend die ze ooit had gehad en ooit zou hebben. Met hem deelde ze van kleins
af aan lief en leed. Hij ging overal met haar mee naar toe en gaf haar altijd
steun en advies. En wat hadden ze een plezier gehad samen!
De vriendschap veranderde toen hij iemand begon mee te
nemen. Deze was ‘anders’. Hij deed wel vriendelijk, maar ze voelde een bepaald onbehagen,
zeker als ze alleen met hem was. Ze vertrouwde deze niet. Wist niet wat ze met
hem aan moest. Ze had dit ooit eens aan De Eerste verteld maar hij had haar
uitgelachen en gezegd dat ze zich aanstelde. Toen ze er later nog eens over was
begonnen had hij gezegd dat ze niet zo bezitterig moest zijn. Ze was verdrietig
geweest om zijn reactie. Ze had altijd het gevoel gehad dat ze samen iets
speciaals hadden, iets dat alleen zij deelden. Maar hij zag dat kennelijk
anders.
Van lieverlee waren er steeds meer gekomen. Hij nam steeds
weer anderen mee, zowel mannen als vrouwen, sommigen aardig, sommigen
onvriendelijk, sommigen ronduit kwaadaardig. En ze bleven allemaal. Het was
niet zo dat ze even kwamen en weer weggingen. Nee, als ze er waren gingen ze nooit
meer weg. Ze waren altijd latent aanwezig en wanneer het hun uitkwam bemoeiden
ze zich met haar leven. Ze vertelden haar wat ze moest doen of juist niet moest
doen. Ze vertelden haar welke kleren ze moest kopen, met wie ze wel en niet
moest omgaan. Eigenlijk controleerden ze haar hele leven. Ze luisterde en
gehoorzaamde ze. Ze had ze aanvaard. Niet van harte, maar ze dacht dat het zo
hoorde, dat dit normaal was. En daarom had ze nooit met iemand over de anderen
gesproken. Met niemand, tot dat…
Ze was net achttien geworden en had haar VWO-diploma op zak.
De hele wereld lag voor haar open. Ze wilde eerst eens lekker gaan reizen,
Nieuw Zeeland, Australië, Nepal. Daarna zou ze zich aan het reguliere leven
conformeren, een baan zoeken en zich settelen. Toen was ze De Ware
tegengekomen. De vonk was in één keer overgeslagen, wham, vlam in de pan,
hopeloos verliefd. Ze bracht bijna al haar vrije tijd met hem door en deelde al
haar geheimen en verlangens met hem. En hij wilde maar al te graag haar
verlangens vervullen. Ze gingen helemaal in elkaar op. Ze merkte al vrij snel
dat De Eerste dit niet accepteerde. Hij kwam steeds vaker langs, ook als dat
helemaal niet uitkwam. Alleen of samen met De Anderen. Op een gegeven moment
begon De Ware vragen te stellen. Wat haar mankeerde, waarom ze zich zo vreemd
gedroeg en zo agressief reageerde soms, waarom ze zulke stemmingswisselingen
had. Ze vertelde hem in al haar eerlijkheid over De Eerste en over De Anderen.
Ze wilde dit met De Ware delen, hij mocht alles van haar weten. Tussen twee
geliefden bestonden immers geen geheimen. Maar De Ware had haar niet begrepen.
Hij zei dat ze gek was, dat ze eng en gevaarlijk was. En dat ze hem met rust
moest laten. De Ware was vertrokken, uit haar huis en uit haar leven, haar
verdrietig en ontredderd achterlatend.
De Eerste had de grootste lol, hij zei dat hij haar
gewaarschuwd had, dat het haar eigen schuld was. Had ze maar naar hem en De
anderen moeten luisteren. Zij waren er altijd voor haar geweest en zouden er
ook altijd voor haar zijn. Zij waren alles wat ze nodig had. Zij zouden haar
nooit in de steek laten.
En nu zat ze hier, in een afgelegen schuur. Op de vlucht
voor iets. Het zonnetje begon aan kracht te winnen en de mist begon op te
trekken. Er stroomde licht door het vuile raam naar binnen. Ze keek met
verbazing naar haar handen. Bloed… ze zaten onder het bloed… En haar trui en
haar broek, doordrenkt met bloed…. Ze sprong in blinde paniek overeind, overal
voelend aan haar lijf. Was ze gewond? Had ze een ongeluk gehad? Ze pijnigde
haar hersens maar ze kon zich niets meer herinneren. Vanaf het moment dat De Ware
was vertrokken was haar geheugen een zwart gat. Plotseling viel haar nog iets
op… stilte. Het was stil in haar hoofd. Een stilte die bijna tastbaar was. De
Eerste was er niet, De Anderen waren er niet, het was stil. Ze haalde diep adem
en zoog de rust naar binnen, genietend van deze nieuwe allesomvattende stilte
in haar.
Buiten hoorde ze een wagen stoppen, ze hoorde sirenes, luid
pratende mensen. Maar zij genoot van de stilte. De deur van de oude schuur werd
ingetrapt en er kwamen mannen in uniform binnengestormd, hun wapens getrokken
en op haar gericht. Ze genoot van de stilte. Een van de mannen schreeuwde haar
toe dat ze de bijl moest laten vallen. Ze keek hem aan en keek vervolgens naar
haar rechter hand, naar de bebloede bijl die ze vasthield. Ze opende haar hand
en de bijl viel met een doffe klap op de grond. Ze genoot van de stilte. Er
kwamen mannen op haar af die haar hardhandig beetpakten en haar handen in
handboeien stopten. De man die haar had toegeschreeuwd dat ze de bijl moest
laten vallen vertelde haar dat ze onder arrest stond wegens de moord op haar
ex-vriend. Ze genoot van de stilte. Ze sleurden haar uit de schuur en duwden
haar in een politiebus. Terwijl een van de agenten de bus instapte hoorde ze
hem tegen iemand roepen dat hij deze schizofrene tante naar een zwaarbeveiligde
inrichting zou brengen. Ze genoot van de stilte. Ze draaide zich half om en
keek naar de oude schuur, en terwijl de politiebus gas gaf en wegreed hoorde ze
ineens de stem van De Eerste... ‘Dat was een geweldige slachtpartij, ze hebben
de lichaamsdelen van De Ware overal in zijn huis gevonden. We zijn trots op je.’
fluisterde hij. Ze glimlachte en genoot van de stilte. De agent keek in zijn spiegel
naar de schizofreen op de achterbank en zag dat ze glimlachte. Een glimlach die
hem de rillingen over zijn rug deed lopen. Ze keek hem aan en zei ‘geniet jij
ook zo van stilte’?
©Anja den Tieter, 21-11-2011
