Backspace, escape, ctrl+alt+del?

Ik ben al een hele tijd iets kwijt denk ik. En dat is frustrerend. Als ik iets kwijt ben ga ik namelijk zoeken. En ik weet niet hoe het met u is, maar ik ben zo iemand die blijft zoeken. Tot ik het gevonden heb. Ik breek mijn hoofd over waar het gebleven kan zijn, waar ik het voor het laatst gezien heb. En dat laatste is nog een bijkomend probleem. Waar ik naar zoek heb ik namelijk nog nooit gezien, omdat ik het nooit heb gehad, en ik zal het hoogstwaarschijnlijk ook nooit krijgen. Waarom ik het dan kwijt denk te zijn en er naar op zoek ben? Omdat ik denk dat ik het mis. Heel erg mis. Soms. Soms wat vaker. Volgt u me nog? Of ben ik u nu ook kwijt? Laat ik het proberen uit te leggen.

Wat ik mis is een ‘emotieknop’. Een soort intern toetsenbord waarmee ik emoties, herinneringen en gedachten kan beïnvloeden. Lijkt me een werelduitvinding. Ik loop al een tijdje na te denken wat dat allemaal voor mogelijkheden zou bieden. Stel je eens voor…

<pauze>, voor alle momenten en gebeurtenissen in mijn leven waarvoor de uitdrukking “time flies when you’re having fun” is uitgevonden. De mooie momenten, al belevenissen waarvan ik achteraf denk dat ik er nog intenser van had moeten genieten. Maar ook voor het afscheid nemen van dierbaren, als dat niet meer tegen te houden is. Even op <pauze> zetten zodat ik als het ware in het moment bevries, het in me op kan zuigen, het (gelukzalige) gevoel zo lang kan laten duren als ik wil.

<backspace>, voor al die keren dat ik in mijn enthousiasme en spontaniteit dingen zeg of doe, waarvan ik een seconde later denk ‘dit heb ik niet gezegd/gedaan’. Voor als ik me in allerlei bochten moet wringen om me aan een gedane belofte te houden. Legio toepassingen deze knop.

<escape>, voor alle keren dat ik mezelf voor schut zet en wel door de grond kan zakken. Of dat anderen me glimlachend voor gek zetten, met de beste bedoelingen zeggen ze iets over me tegen een ander, en ik denk “oh goede goden, waarom ik?” Met het schaamrood op mijn kaken, mezelf ver weg wensend. Herkenbaar toch?

<tab>, voor als ik de momenten zoals bij <escape> beschreven van te voren zie aankomen maar ze niet meer kan tegenhouden, dan tab ik mezelf over het moment heen. Zou me voor een aantal hachelijke situaties hebben behoed.

<ins>, om van alles in te voegen. Een muurtje om me heen als mensen te dicht bij komen als ik dat even niet wil, een rol prikkeldraad om mijn hart als iemand met alle macht probeert het te breken, een bord voor mijn kop als ik eens niet wil dat mijn ogen mijn gevoelens verraden, voor alle dingen die ik nog wil doen in mijn leven. Deze toets biedt eindeloze mogelijkheden!

<del>, foutje bedankt, als Apeldoorn bellen ook niet meer helpt. Als ik zo ontzettend geblunderd heb dat alle woorden van excuses tekort schieten. Voor de dingen waar ik echt spijt van heb. Als mijn directheid weer eens is doorgeslagen naar botheid, en het “slachtoffer” niet wil geloven dat ik het zo niet bedoeld heb. Voor alle nare herinneringen in mijn rugzakje die ik liever kwijt dan rijk ben.

<caps lock>, ook een leuke! Om de speciale bijzondere momenten uit te vergroten.

En als ik het helemaal niet meer zie zitten, de emoties me te veel worden, wat zou het dan heerlijk zijn om even helemaal opnieuw te kunnen beginnen… <ctrl+alt+del>. Terug naar fabrieksinstellingen. Weg heftige emoties, weg gevoelens waar ik niets mee kan, weg nare herinneringen, weg rondmalende gedachten.

Nu ik dit zo neerblog vraag ik me af of zo’n toetsenbord eigenlijk wel zo leuk zou zijn. Handig ja, dat wel, het zou veel verdriet en pijn voorkomen. Het leven zou er makkelijker op worden, zonder hoge pieken en diepe dalen. Maar tegelijkertijd ook een stuk saaier. Want is juist het voelen van die emoties, het hebben van die herinneringen, het nadenken en piekeren over gebeurtenissen, niet wat mij maakt tot wie ik ben? Kan ik niet juist meer en intenser van de leuke en mooie dingen in het leven genieten doordat ik al die nare gebeurtenissen en momenten heb meegemaakt? Zou het bezitten van zo’n ‘emotieknop’ of toetsenbord er niet toe leiden dat ik een robot zou worden? Het zou me minder menselijk maken, oppervlakkig, zonder diepgang, niet in staat tot het voelen van liefde, boosheid, verdriet. Een gevoelloos, leeg leven.

<home>, ik ben en blijf mezelf maar, met al mijn ups en downs, meestal lachend door het leven gaand, soms in tranen. Ik stop met zoeken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig heb. Ik weet niet wat ik mis, want ik heb het nooit gehad. En als ik het even niet meer zie zitten, dan is er altijd nog <F2>, help, een synoniem voor vrienden.

<end>

© Anja den Tieter 30-10-2011