Hij staat besluiteloos voor de kledingkast. Wat moet hij inpakken, wat moet hier blijven? Haar ondergoed en kousen had hij al in de tas gestopt. Samen met haar nieuwe toiletspulletjes. Haar plankje in de badkamer leeg ruimen was hem te definitief. Daarom had hij alles opgeschreven en het nieuw gekocht, zodat ze de nieuwe set mee kon nemen.
Zijn hand streelt onbewust het zachte wol van haar donkerblauwe lievelingsjurk. Die zou ze vaak willen dragen. En het witte vestje met het kanten kraagje. De geruite groene rok met het groene twinset dat haar altijd zo mooi stond…
Peinzend draait hij zich om. Zijn blik valt op haar kaptafel en de bijouteriedoos. Ze kan niet weggaan zonder haar gouden oorbellen, haar ring met camee, de parelketting die hij voor haar 25e verjaardag had gekocht. Hij pakt de doos en gaat op de rand van hun bed zitten. Het bed waar hij vanaf vandaag, voor het eerst van zijn leven, alleen in zou liggen.
Plotseling wordt het hem te veel. De tranen biggelen over zijn wangen. Verdriet, woede, angst, de emoties vechten zich een weg naar buiten. Hij huilt en schreeuwt tegen de muren van hun slaapkamer. Hij begrijpt dat ze niet meer thuis kan wonen, maar accepteren kan hij het niet. Vorige maand hadden de wijkverpleegster en zijn huisarts de woorden uitgesproken die hij al zo lang vreesde te horen. “Meneer Jansen, uw vrouw is dement en zij is een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Dit kunt u niet meer alleen. We laten haar opnemen op de gesloten afdeling in een verpleeghuis.” De woorden galmden nog na in zijn oren. Zijn Netty, met wie hij al 60 jaar getrouwd was, opgenomen in een verpleeghuis. Maar hij mag niet mee. Hij is nog “te goed”. Hij blijft alleen achter. Zonder haar.
©Anja den Tieter, 15-11-2012
Een verhaal voor de WE-300. WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Woord voor de maand november is: scheiden. Lees de introductie voor dit woord op http://platoonline.wordpress.com.
©Anja den Tieter, 15-11-2012
Een verhaal voor de WE-300. WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Woord voor de maand november is: scheiden. Lees de introductie voor dit woord op http://platoonline.wordpress.com.
Aangrijpend, Anja. Ik denk dat heel veel mensen hier hetzelfde gevoel bij hebben. Het is verschrikkelijk om te moeten constateren dat het niet meer gaat, dat er iets moet gebeuren.
BeantwoordenVerwijderenSoms denk ik: zou er niet een handreiking moeten worden gedaan opdat zulke mensen nog bij elkaar kunnen blijven? Maar daar mag je in crisistijden al helemaal niet meer over beginnen. Triest, heel triest.
Om dit weer te geven heb je precies de juiste 300 woorden gebruikt. Perfect verhaal.
Knap Anja om zo'n heftig onderwerp met alle gevoelens die hierbij horen in 300 woorden te vatten. Je ben hier echt een kei in!
BeantwoordenVerwijderenEcht een hardverscheurend en helaas vaak waar verhaal. Ik kom nu vaak in een zorginstelling omdat mijn zwager daar woont en dan hoor en zie je het vaak. Na zoveel jaren is dat zo triest. Een mooie WE ........
BeantwoordenVerwijderenOh mannn Anja, wat heftig is dit verdriet toch, het komt zo vaak voor en wij gaan er veelal aan voorbij....terwijl we van binnen hopen dat het ons niet overkomt maar ondertussen...
BeantwoordenVerwijderenWel een dijk van een we overigens.
Mooi Anja... Ik vind het altijd hartverscheurend als mensen die van elkaar houden op die manier van elkaar moeten scheiden... mooie invalshoek voor deze WE. En prachtig verteld.
BeantwoordenVerwijderenAch. Dat lijkt mij ook iets vreselijks om mee te moeten maken.
BeantwoordenVerwijderenVerdrietige doch mooi geschreven WE.
Het is vreslijk om op zo'n manier uit elkaar te moeten gaan.Toch gebeurt het vaak.
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig geschreven realistische WE
Groetjes, Ria
Oh, dit is echt heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder is afgelopen juli overleden na 6 jaar dementie. Het is zo heftig om iemand op die manier kwijt te raken. Prachtige en intense WE.
BeantwoordenVerwijderenWat goed geschreven zeg, en wat is het leven dan oneerlijk voor deze oude baas.....
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven Anja. Hoe hard het ook klinkt, wat dat betreft ben ik blij dat mijn ouders blij zijn dat ze door de dementie van mijn vader van elkaar gescheiden zijn. Wanneer er nog zo veel liefde is, dan doet deze oneerlijke scheiding zo'n pijn.
BeantwoordenVerwijderenRaakt alle kanten van "emotie", top gedaan
BeantwoordenVerwijderenZo triest kan het leven soms zijn...
BeantwoordenVerwijderenMaar wel een prachtig WE verhaal, compliment.
Triest maar goed beschreven. Velen voelen en ervaren zo!
BeantwoordenVerwijderenEmotioneel,ontroerend, pakkend en heel herkenbaar! Top gedaan
BeantwoordenVerwijderenHallo allemaal,
BeantwoordenVerwijderenDit bericht heb ik als Min verstuurd aan Rietepietz, Marja (Ram), Minoesjka, Melody en Plato.
Via Plato / Willem Rol ben ik erachter gekomen dat ik op loopafstand woon van Ria.
Zaterdag zal ik dus een mooie bos bloemen voor haar kopen en deze aan haar geven.
Nu wil ik ook een mooie kaart voor haar gaan kopen.
Zal het leuk zijn als ik daar zoveel mogelijk volgers van haar op kan zetten, met een boodschap van hen erbij?
Helaas heb ik nog niet van alle volgers het e-mailadres kunnen traceren en tja om het al op mijn weblog te zetten dan verraad ik de verrassing.
Dus jullie mogen dit bericht sturen aan Ikan-Mas, Hanske, Novelle en van wie je ook maar weet dat ze Ria volgen.
Ik zal ook eens op twitter kijken of ik wat volgers van Ria tegenkom.
Ik hoop heel veel reacties te krijgen. Bij voorbaat hartelijke dank.
Veel groetjes,
M in, die in het echt gewoon Saskia heet.
Is alles goed met jou, Anja. Het is hier zo stil. Of ben je gewoon met de kerstvoorbereidingen bezig.
BeantwoordenVerwijderenHey Plato, lief van je. Alles goed hier, keidruk op het werk. Volgende week lekker paar dagen vrij, dus dan ga ik weer schrijven!
VerwijderenGaat het met jou ook weer iets beter? Warme groet, Anja
Ja, gaat beter, met pillen van de dokter en zo. Maar niet getreurd en zijn er die het veel erger hebben dan ik. Ik wens je heel fijne kerstdagen en een positief, warm en gezond 2013 met net zulke mooie blogjes als dit jaar.
BeantwoordenVerwijderenTwitteren doe ik eigenlijk niet. Ik had er een uit nieuwsgierigheid aangemaakt maar ik vind het eigenlijk een beetje nikserig. Bloggen vind ik prettiger.
Hartelijke groeten en tot leeszzzzzz....
Knappe WE! Indringend geschreven, schrijnende situatie...
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Mirjam Kakelbont
Een leuk idee om inspiratie op te wekken, Anja. Als je niets weet te schrijven, pak een krant en prik een onderwerp. Verplicht jezelf daarna om daar iets over te schrijven. Kort of lang, dat maakt niet uit. Je zult zien dat je je daarna gaat focussen en dat er altijd iets uit komt.:-)
BeantwoordenVerwijderenIk snap dat het meer een kwestie van tijd was. Begrijpelijk. Je bent hoe dan ook sterk teruggekomen met de nieuwe WE. Hulde.
BeantwoordenVerwijderen