“Sometimes people are like ships passing in the night”.
Dit werd mij ooit gezegd door een oude Schot. Wijze woorden, met een diepe kern van waarheid.
Dagelijks komen we mensen tegen, tijdens ons werk, boodschappen doen, sporten, uitgaan. Sommigen vallen ons niet op. We lopen iemand voorbij op straat zonder echt te kijken. Een halve dag later weten we nog wel of het een man of vrouw was, maar op de vraag wat hij of zij voor kleur ogen had kunnen we geen antwoord geven.
Ontmoetingen met wildvreemden in een café of op vakantie… Je praat met elkaar, oppervlakkig. Gezellig, voor zolang het duurt. Zo af en toe zit daar iemand bij met wie we een goed gesprek hebben, zoals ik destijds met die oude schotse man (hoewel ik door zijn Schotse accent de helft waarschijnlijk niet goed verstaan heb!). Daarna gaat ieder zijn eigen weg en kom je elkaar nooit meer tegen. Dat geeft ook niet, dat zijn die “ships passing in the night”. Een mooie herinnering die een kruimelspoortje achterlaat.
Er zijn ook toevallige ontmoetingen met een grote impact. We komen iemand tegen met wie de klik er is. Een voor anker gaan van twee ronddobberende schepen. Er groeit een band, soms zelfs liefde. Als deze mensen uit ons leven verdwijnen doet dat pijn. Ze gaan op zoek naar een andere haven en laten ons als een op drift geraakt schip op stormachtige zee achter, losgeslagen van de boei, wanhopig proberend niet te verdrinken. Ook al zijn ze verder gegaan zonder ons, vergeten zullen we ze nooit. Daarvoor zijn de sporen die ze achterlaten te diep. We blijven hun sporen nog lang volgen, in de hoop dat we die mensen weer terugvinden. Totdat de sporen uiteindelijk vervagen, we in rustiger vaarwater komen en misschien zelfs bij een veilige haven.
©Anja, juni 2013.
Een verhaal voor de WE-300. De WE-300 is een uitdaging van Plato: schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Woord voor de maand mei/juni was: indrukken. Lees meer over de WE-300 op http://platoonline.wordpress.com/.
