Uitgerookt

Ik sta ademloos in de gangkast terwijl ik de voetstappen dichterbij hoor komen. Mijn hart bonkt in mijn keel, het zweet parelt op mijn voorhoofd. De voetstappen stoppen… Shit! Dadelijk moet er iemand in de kast zijn en dan… Op dat moment komen de voetstappen weer in beweging. Ik slaak een zucht van verlichting en mijn hartslag loopt enigszins terug naar een minder gevaarlijk hoog ritme.
Ik durf het licht niet aan te doen omdat het schijnsel in de gang zichtbaar zal zijn. Dus zak ik door mijn knieën en op de tast zoek ik mijn aansteker. Ik voel van alles in het donker en denk er verder maar niet bij na wat ik allemaal vast pak. Eindelijk voel ik het gladde plastic van de aansteker. Gelukkig! Ik kom weer overeind en moet een beetje om mezelf lachen. Op dat moment hoor ik weer voetstappen, en ditmaal stoppen ze, recht voor de deur van de gangkast. Er zal toch niemand… Oh, alstublieft, laat het niet gebeuren! Ik hoor niets meer. Is de persoon al doorgelopen zonder dat ik het gemerkt heb of staat er nu iemand voor de deur? Oh, wat een gedoe is dit. Maar ik moet het weten. Langzaam zak ik weer door mijn knieën en ik gluur door het sleutelgat. Het enige dat ik zie is een groot bruin oppervlak van ribfluweel met daarboven een rand donkergroen. Ik identificeer het bruine oppervlak als het zitvlak van meester De Groot. Oh nee, laat hem doorlopen, laat hem in godsnaam doorlopen. Gelukkig wordt mijn schietgebedje verhoord, meester De Groot begint te neuriën en loopt langzaam door. Ik haal weer adem en probeer mezelf tot rust te manen. Ik heb het echter helemaal gehad. Ik stop de aansteker en de sigaret die ik stiekem wilde roken terug in mijn tas, doe voorzichtig de deur open en glip de gangkast uit. Dat roken moet maar even wachten.